sobota, 27 kwietnia 2013

Kwiatki

Posialam dzisiaj pieknie kwiateczki w skrzynkach i ustawilam rowniutko przed domem, po czym pojechalam na miasto. Pies z kotem urzadzili sobie zabawe w ganianego wokol skrzynek... Jutro bede te nasiona wygrzebywac z trawnika...
O

środa, 30 stycznia 2013

Czapka znienacka

A no właśnie, a propos Szwedki. 
W sobotę tydzień temu, kiedy kończyliśmy Łukasza urodziny, jako ostatni wychodzili Ilonka z Bartkiem i Szwedka. I tak sobie staliśmy w przedpokoju radośnie, oni się ubierali, pogadywaliśmy sobie wesoło i trochę to trwało. Wszyscy już zdążyli się kompletnie ubrać, a Justi na koniec naciągnęła sobie nawet na głowę czapkę. I ta czapka stała się motywem przewodnim całego pożegnania. 
Czapka była w kolorze... ciemnego różu. Może fuksjowa, może magenta - nie wiem. Kamisio zna ta całą nomenklaturę kolorów i potrafiła by go odpowiednio zaklasyfikować, mi to idzie trochę gorzej, ale to nie ma znaczenia, bo jaki by to nie był róż - i tak do niczego nie pasował w zestawie kolorystycznym outfitu Szwedki. Miała kurtkę w bliżej niesprecyzowanym turkusowym granacie, szary szalik, czarne buty i ni stąd, ni z owąd - różową czapę! 
Kiedy ją nacisnęła na głowę, już nie wytrzymałam i wyrwało mi się:
 - No a ta czapka, to niby do czego ci pasuje????
Ilona i Bartek zaniemówili dosłownie z wrażenia! Ich miny warte były tej scenki, naprawdę. Totalny szok!
Szwedka się tym komentarzem nie przejęła, Łukasz również, bo nie było w nim nic nadzwyczajnego, zważywszy na naszą szczerą, aż do bólu relację. 
Zapadła cisza pełna szeroko otwartych oczu i rozdziawionych ze zdumienia ust i nagle wszyscy wybuchnęli śmiechem i zaczęli komentować moje pytanie.
Oczywiście komentarze Bartka i Ilonki były w tonie: jak tak mogłam zapytać i jaka to jestem miła i prawie że niekulturalna. Święte oburzenie! 
No więc ja chciałam im wytłumaczyć dlaczego tak mnie ta czapka zdziwiła i zaczęłam wyliczać, że wszystko Justi sobie ładnie spasowała: kurteczka, szaliczek - owszem - pasują. A tu znienacka taka czapka dająca po oczach w kolorze, którego z niczym nie da się połączyć w tym zestawie
Na to Ilona mnie tylko ostrzegła, że "nie polepszam" sytuacji, a Bartek mi się odwinął i obrzucił mnie krytycznym spojrzeniem od góry do dołu po czym zapytał:
 - A te ciapki, to niby do czego ci pasują? 
No fakt, ciapki były bordowe, a ja cała na czarno. Nic mnie to jednak nie zraziło. On był złośliwy, a ja tylko szczera.

Później sobie to wspominałyśmy z Justi i śmiałyśmy się serdecznie z ich zdziwienia. Mało z nami przebywają, to nie wiedzą, jakie dialogi można uprawiać. Łukasz tam się wcale nie przejął moim pytaniem, bo on nas zna bardzo dobrze i wie, na co nas stać i jak sobie pogadujemy.
 
Ludzie chyba nic sobie szczerze nie mówią, skoro się tak dziwią takiej sytuacji. A tymczasem zarówno Szwedka mi, jak i ja jej - mówimy wszystko bez ogródek. I bez urazy tego słuchamy. Przynajmniej wiem, że kiedy ją zapytam na zakupach, czy mi pasuje sukienka, to odpowie mi szczerze. Czasem przy tej okazji wytknie mi coś, aż mi w pięty pójdzie, ale lepiej być świadomym swoich niedoskonałości i braków, niż zrobić sobie krzywdę zakupem.
Ale do niej mogę mówić wprost, co myślę, bo ona po pierwsze wcale się tym nie przejmuje, po drugie nie pozostaje mi dłużna. 
Aczkolwiek konstruktywna krytyka przemawia do niej skutecznie, bo następnym razem wystąpiła już w szarej czapce, która nie odstawała tak pod względem kolorystycznym od szalika i kurtki.

Wiek z plusem

Na Sylwestra w toku tych wesołych rozmówek Justyna zapytała mnie z którego jestem roku. Wcale nie zamierzałam jej odpowiedzieć na to pytanie, ale trzeba było jakoś z tej sytuacji dyplomatycznie wybrnąć. Zapytałam ją więc: a jak ona myśli? 
Ona spojrzała na mnie uważnie, zawahała się przez chwilkę, po czym zaczęła szacować. 
 - Osiem trzy...? - usłyszałam, na co postarałam się nie zrobić zdumionej miny.
Ona jednak nie była do końca zadowolona z tego strzału i dalej się namyślała na głos:
 - Osiem pięć... ? - na to moje oczy musiały się zrobić, jak spodki, co jej zasugerowało, że trochę przesadziła, bo prędko się z tego wycofała i zdecydowanie wróciła do rocznika '83 - Osiem trzy, ale nie wyglądasz! - podkreśliła z naciskiem. 
Ja byłam zdumiona. Nie wiem czym bardziej - czy tym, że ona się dosyć pomyliła, a sprawiała wrażenie bardzo pewnej swego i takiej... przekonanej o tym, że zna się na życiu, powiedzmy. Czy może bardziej tym, że wyglądam o 5 lat młodziej. Niby 5 lat nie jest to dużo, ale jednak trochę jest. W wieku, kiedy się zaczynają robić zmarszczki, to chyba jednak robi jakąś różnicę.
Wtedy w Sylwestra nie wiedziałam, jak zakończyć ten temat na tyle zgrabnie, żeby nie kłamać, ale żeby też tego nie prostować. Odwróciłam się do Łukasza nadal w lekkim szoku i powiedziałam:
 - Patrz, ona mówi, że jestem z rocznika '83! Tak zgadła!
Można sobie to było zinterpretować do woli. Justyna była super zadowolona, że zgadła, nadal podkreślała, że nie wyglądam, a ja byłam ogłuszona wynikiem tej zgadywanki.
Tak zostało. Odmłodziła mnie z lekka, może być.
Dzisiaj poszłam do apteki z mocnym postanowieniem kupienia sobie jakiegoś skutecznego kremu pod oczy na zmarszczki. Przerobiłam już różnenkremy, wszystkie równie mało skuteczne. Kiedyś w końcu, w akcie desperacji  kupiłam sobie krem z napisem 50+. Był tak samo nieskuteczny, jak i wszystkie inne, a dodatkowo straszył mnie tymi cyferkami na opakowaniu. Po dosłownie dwóch dniach nie zniosłam presji i zdrapałam z opakowania zero. Zostało mi 5 + ze spacją po środku. To było jednak równie niesatysfakcjonujące rozwiązanie, bo doszłam do głębokiego przemyślenia, że źle to działa na moją psychikę. Podświadomie te 5 + sugeruje mi, że krem nie działa na zmarszczki, bo jest tak łagodny, że mogą go używać dzieci. O tak właśnie sobie przemyślałam psychologię w strategii marketingowej i uznałam, że lepiej już całkiem zdrapać wszystkie cyfry i plusa i po prostu używać go bezmyślnie. Zużyłam całe opakowanie, po kilku miesiącach go wreszcie wykończyłam, a że nie przyniósł mi żadnych zadowalających rezultatów, to dzisiaj poszłam po ratunek do apteki z ogromną nadzieją, że apteczne kremy są skuteczniejsze, niż te drogeryjne.
Laska w aptece zdecydowanie była młodsza ode mnie, bo kiedy się uśmiechała, to nie marszczyła się wokół oczu tak ewidentnie. Oznajmiłam jej, że potrzebuję porządny krem pod oczy, a ona spojrzała mi na twarz i zaczęła głośno myśleć (to im nigdy dobrze nie wychodzi, jak pokazał ten przykład):
 - Pani jest tak... - chwila uważnego zgłębienia mojego wieku - dwadzieścia plus? - powiedziała i zaczęła studiować półkę z jakimiś kremami, pewnie z takimi dla 20+.
No tym wiekiem, to mnie już całkiem zabiła! Owszem, jestem dwadzieścia plus, ale po plusie mam prawie drugie dwadzieścia! Czy to się liczy?? To mnie odmłodziła...
 -  Trzydzieści. Pięć! - sprostowałam ją, trochę na raty. Sama byłam zdziwiona jak daleko się doliczyłam. Na to pani zmieniła półkę, na którą patrzyła i powiedziała, że w takim razie mogę sobie zasunąć kurację kremem z retinolem. 
Prawie fiknęłam przy tej ladzie! Cóż za dramatyczna zmiana frontu nastąpiła!
Nota bene Szwedka, która ma +1 w stosunku do mnie, od Nowego Roku podkreśla, że ja w tym roku kończę 35. Cieszy się tą wizją ze swoją wrodzoną złośliwością i mi to powtarza niestrudzenie przy każdej, KAŻDEJ okazji. Jestem odporna na pranie mózgu, więc kto wie, może efekt tej kampanii będzie taki, że się mój zegar zacznie się cofać - na złość Szwedce! :)
W sumie to powinnam się przyzwyczaić, że ludzie na ogół dają mi mniej lat, niż mam. Od zawsze tak było. Nie ma nad czym biadolić, lepiej w tą stronę, niż jakby miało być na odwrót i wyglądałabym starowato. Tyle, że to trochę mnie zawsze zbija z pantałyku. I dziwi, mimo wszystko.

Różne koty

Po tym, jak Łukasz zaliczył stłuczkę 1 grudnia, nasz samochód stanął w warsztacie i tak sobie stał beztrosko przez półtora miesiąca, zanim mu zrobili tą stukniętą dupkę. W tym czasie nie mieliśmy czym jeździć. 
Na wsiowie kot i pies, trzeba ich karmić. Święta się zbliżały, a tu ani na wsiowo, ani coś załatwić, ani na zakupy. Zero mobilności. Dla mnie to było ogromne ograniczenie i niesamowita upierdliwość w życiu codziennym.
Gdzieś w połowie grudnia zwierzakom zaczęły się kończyć puszki z karmą, trzeba było uzupełnić zapasy. Umówiłam się z Tatą, że pojedziemy jego samochodem do Tesco, tam mają jakiś tam wybór kociej karmy i maja całkiem dobre puszki w wersji XL. 
Zarówno pies, jak i kot jedzą kocią karmę. Kot, ponieważ jest kotem, a pies ponieważ psia karma nie nadaje się do karmienia żywego inwentarza. Kiedy pies Rodziców zachorował na cukrzycę, lekarz uświadomił Kamisio, że muszą zacząć go karmić wyłącznie porządnym jedzeniem, a psia karma z puszek jest tego dokładnym przeciwieństwem. Jak to ujął weterynarz: w psich puszkach jest pies zmielony razem z łańcuchem i budą. Bardzo strawne, nie powiem. 
Toffik od kilku miesięcy, a może już i od roku nawet - jada wyłącznie kocią karmę + jakieś tam gotowane jedzenie, wiadomo + suchą karmę, która okazuje się niezbędna psom do dobrego trawienia czy czegoś tam innego pozytywnego w organizmie. 
Friga dostałam od Kamisio. Wzięła go od jakiegoś koleżki z pracy. Miał wtedy z 2 miesiące, a był już nie lada psiakiem i sięgał mi do kolan. To taki lekko skundlony labrador, więc duże psisko z niego rośnie. Z labradorami jest natomiast tak, że muszą dostawać dobre żarcie w ograniczonych ilościach, bo po pierwsze nie mają stopera na wchłanianie karmy i potrafią się roztyć, a po drugie jeśli jedzą za dużo, to za szybko rosną i szkodzi im to na szkielet i wszystko. Za szybko wtedy rosną i robią się wątłe i podatne na... a nie wiem na co, na wszystko pewnie - choroby, deformacje, uszkodzenia. (nie mogę się temu nadziwić, co za durny organizm - ma dużo żarcia, to rośnie na potęgę, bez względu na to czy ma wystarczająco dużo składników odżywczych w tym żarciu... gdzie w tym sens?) 
Karmię więc Friga wyłącznie kocimi puszkami, aby miał karmę dobrej jakości. A że to duży pies, to pochłania 2 puszki na raz i zapas kończy się dosyć szybko. 
Wtedy w grudniu więc pojechałam uzupełnić zapasy na dłuższy czas, ponieważ nie było wiadomo, kiedy odzyskamy samochód. Naładowałam do koszyka mnóstwo puszek z różnych firm, bo przecież ten pies jest grymaśny i nie chce jeść ciągle jednej i tej samej karmy. Jak to mówiła moja Babcia - frymuśny piesek! Ona co prawda mówiła tak na mnie, ale proszę, jak to idealnie pasuje do Friga! 
Gdzieś w połowie długotrwałego procesu wrzucania puszek do koszyka - Tata skapitulował i stwierdził, że on z tym do kasy nie pójdzie, bo nie będzie się za mnie wstydził. To nie, to nie. Ja twardo obstawałam, że nie będę za tydzień urządzać znów takiej samej akcji, kupuję ile wlezie, będzie spokój. Pies żreć nie przestanie przecież i tak się te puszki zużyje i tak. Co prawda Tata powstrzymał mnie przed dorzuceniem jeszcze kilku puszek na koniec, ale kiedy już się upewnił, że odeszłam od puszki z kocią karmą, zniknął z oczu w jednej sekundzie. Nic to - została mi Szwedka do pomocy.
Podjechałyśmy z tym arsenałem puszek pod kasę i wyładowałyśmy większość na taśmę. Wystałyśmy się w kolejce całe wieki, bo przecież trzeba było trafić na najwolniej posuwający się ogonek! Tata w tym czasie zdążył zrobić swoje zakupy, zapłacić i wyruszyć w drogę na parking. W końcu przyszło do podliczania nas. 
Kasjerka najpierw miała lekko zdezorientowaną minę, może pomyślała, że chcemy handlować tymi puszkami gdzieś na bazarku, czy co.  My we dwie ze Szwedką, bawiłyśmy się za to świetnie przy tych obciachowych zakupach. Komentowałyśmy sobie wszystko radośnie i trochę złośliwie. Kasjerka w końcu uległa naszemu (nazwijmy to) urokowi i zrobiła się rozmowa. I tak kasuje te puszki, kasuje i ogląda je i sprawdza ile puszek jest takich samych, liczy, kasuje i nagle mówi do mnie:
 - Jakieś różne koty pani ma...
Przyznam, że w pierwszej chwili mnie zamurowało, potem powstrzymałam się, aby nie parsknąć śmiechem na tą logikę, a potem odpowiedziałam jej najpoważniej, jak umiałam (mało poważnie mi wyszło), że kot jest jeden, karmię nimi również psa, ale im się nudzi jedzenie ciągle tego samego i muszę im tą karmę zmieniać.
Uśmiałam się za to z tego serdecznie, kiedy już odeszłyśmy od kasy! :)  
Jak ta pani sobie to wykombinowała? Jeden kot je tylko jeden rodzaj karmy? Dużo rodzajów karmy = dużo kotów? Ciekawe czy ona je ciągle jedno i to samo...? Co prawda da się tak przeżyć długie miesiące, wiem to doskonale, ale bardziej naturalne jest, że jada się zróżnicowane jedzenie. Zwierzęta mają tak samo. Zwłaszcza te moje wariaty ze wsiowa.

niedziela, 27 stycznia 2013

Nowy rumak

No i Honda zajechała do naszej stajni! 
Mamy teraz dwa rumaki: starą Astrę i nowszą Hondę. Dwie klacze w zasadzie, chociaż to taki bardzo tendencyjny ranking, trochę niekonsekwentny; bo raz marka, a raz model w nim występuje. :) 
A tak już gwoli ścisłości to jedna z nich to stara szkapa, a nie żadna klacz. Zdecydowanie nie są to zawodniczki z tej samej kategorii wiekowej. :)
Przywieźliśmy tą hondę w piątek. W sam raz na czas, bo zawiało nam tak drogę na wsiowo, że nijak nie dałoby się przebić zwykłą osobówką. Honda daje radę, chociaż dzisiaj już się trochę nią zabuksowałam w śniegu i musiałam kombinować, jak dalej ruszyć. Siłę to ona ma, nie powiem, wyciągnęła się z tej zaspy z powrotem w koleinę bez większego trudu. Za to na podwórku utknęłam nią kompletnie i Łukasz odkopywał koła ze śniegu, aby dało się wyjechać. 
Nie wiem skąd nam nawiewa tyle śniegu na podwórko. To jest dla mnie niewyjaśniona zagadka: podwórko - jak to na wsiach urządzali - z czterech stron ma budynki. Jest bardzo duże, owszem,  ale ma ograniczony nawiew wiatru przez te zabudowania. A tymczasem śniegu nawiewa na nie masakrycznie dużo i to ciągle nowego! Na środku podwórka urządziliśmy rondo ze śniegu, teraz sobie je objeżdżamy dookoła, zamiast się nawracać samochodem. 
No ale wracając do hondy...
Oczywiście w piątek w drodze powrotnej wydawało mi się, że przesiąść się z jednego auta na drugie to jest jakaś filozofia i wcale nie chciałam jechać hondą. Pojechaliśmy po nią we dwoje z Tatą, który został domyślnie wyznaczony do prowadzenia hondy. 
Ja Astrą jeżdżę na pamięć - znam ten samochód (no prawda, że pasuje tu jak ulał to powiedzenie o łysej szkapie?:)) Nie muszę się zastanawiać, co ona może, a co nie, ile hamuje, jak szybko (czytaj: jak wolno) przyspiesza. Wszystko mam rozpracowane i wyczute i tak jest mi wygodnie. Honda CR-V w porównaniu do starej Astry, to mimo wszystko samochód zupełnie innych gabarytów. Spodziewałam się więc, że trzeba się do niego jakoś tam przyzwyczaić i poznać go, aby spokojnie prowadzić.
Tata zrobił trzy podejścia do posadzenia mnie za kierownicą, ja oczywiście wcale się nie rwałam. Za trzecim razem już się mnie nie pytał czy chcę, tylko zajechał na jakiś parking w połowie drogi do Lublina, wysiadł z samochodu i powiedział, że teraz mam se nim pojechać sama. No to wsiadłam i se pojechałam, co było robić. W nagrodę On jechał Astrą bez dowodu rejestracyjnego, bo dowód przesiadł się ze mną do hondy w moim plecaku. :)
No właśnie, a tu taki suprajs, że prowadzenie hondy okazało się tak samo łatwe, jak Astry, pomimo, że siadłam za kierownicą tego samochodu pierwszy raz. 
W zasadzie to ten samochód sam jeździ. Byłam pod wrażeniem. Co by nie mówić, przez 11 lat, to można trochę samochody unowocześnić i ukomfortowić, prawda? A taka jest róznica w wieku Astry i hondy. W dodatku nadal obstaję przy twierdzeniu, że Opel jako producent samochodów nawet się nie umywa do Hondy.
Najbardziej poczułam różnicę w jakości, kiedy wjeżdżałam w te zakręty pod górkę w Olbięcinie (czy jakkolwiek się tą dziwaczną nazwę odmienia). Jechałam gładko na czwórce, a kiedy dobiłam do aut przede mną, które wolno jechały, wystarczyło zredukować na trójkę. Astrą piłowałam na dwójce i wraz miałam wrażenie, że dodatkowo muszę ją pchać pod górkę siłą woli
Zabawnie też wyglądało, kiedy Tata wyprzedził hondą mnie w oplu. I nagle zobaczyłam, jak ta honda przede mną gwałtownie się oddala i maleje! Dosłownie, jak w tych kreskówkach, gdzie samochodziki znikają w trzy sekundy za horyzontem. Śmieszne wrażenie! :)
Ta honda ma wszystko, o czym marzyłam: lusterka w kolorze nadwozia, elektryczne szyby, zamek centralny, miejsce na kubek z kawą. Ot takie kobiece zachcianki, zestaw może trochę i dziwaczny, ale za to dla kobiet jest bardzo zasadny! 
Z takich poważniejszych zachcianek to na pierwszym miejscu jest napęd 4x4 i klimatyzacja.
Ma nawet rzeczy, o których nie marzyłam, na przykład podgrzewane fotele i lusterka i szyberdach. 
No i ma też 150 koni mechanicznych pod maską i może od tych koni powinnam zacząć całą wyliczankę, bo te pińdziesiąt kilka szkapek pod maską astry, chciało mnie dobić na trasie! Aby coś wyprzedzić, trzeba sobie było zrobić taki moment obrotowy, że silnik sprawiał wrażenie, jakby za chwilę miała wystartować co najmniej rakieta w kosmos, a nie astra na lewy pas! 
Ale tak właściwie to ten samochód jest najbardziej Łukasza. Tylko on jest takim dobrym mężem, że daje mi nią jeździć... :))))  
Trzeba jeszcze załatwić formalności z przerejestrowaniem, zapłacić jakieś ciężkie pieniądze za wszelkie możliwe składki, podatki i inne takie i temat suva uznamy za odhaczony. 

czwartek, 24 stycznia 2013

Wykopaliska

Od jesieni moim żelaznym zestawem na lancz w pracy jest mozarella z woreczka, tuńczyk z puszki i pomidor (z niczego). Bezkolizyjne jedzenie. 
Kiedy się stresuję, jestem w stanie przełknąć tylko rzeczy możliwie najbardziej bezsmakowe. I tak mi podpasował ten zestaw, że ćwiczę go jakieś trzy do czterech dni w tygodniu, od jakiś trzy do czterech miesięcy.
Łukasz, jakiś czas temu, zaczął mi kupować mozarellę po kilka sztuk. I przy okazji zakupów, uzupełnia jej zapas w lodówce tak, że zawsze znajdę tam z 3 woreczki. Ale ta mozarella ma jakąś krótką datę ważności i - jak się dzisiaj okazało - nie jest to data tak całkiem pro forma. Najwyraźniej ten produkt się psuje sprawniej, niż inne i po dzisiejszych doświadczeniach nie polecam nikomu zabierania się za przeterminowaną mozarellę.
Zaczęło się od tego, że rano znalazłam w lodówce wszufladzie 3 woreczki mozarelli, z czego 2 wyglądały normalnie, a trzeci był spuchnięty do granic wytrzymałości. Wyglądał, jakby zamierzał wybuchnąć! 
W zasadzie, to dopóki go nie zobaczyłam, to wcale nie zastanawiałam się nad tym, czy ten ser się psuje, czy ee tam i nawet nie przechodziło mi przez myśl, żeby zerknąć na datę ważność. A może trzeba było... Bo najwyraźniej te najstarsze mozarelle leżały w tej szufladzie na samym dnie od dawna i Łukasz wrzucał na nie kolejne - świeże, a ja te świeże zjadałam na bieżąco. Aż dokopałam się do tych staroci. 
Ten spuchnięty-woreczek-w-przededniu-eksplozji wrzuciłam do zlewu i przebiłam nożem... I tak go zostawiłam, przyznam. Nie wiem, co się z nim stało, bo po powrocie z pracy nie zaszłam jeszcze do kuchni. Domyślam się, że Łukasz się już z nim zdążył rozprawić i mozarella wylądowała w koszu na śmieci. Potem trochę tego żałowałam, bo zaciekawiło mnie, czy ta mozarella w końcu by wybuchła. Tak sama z siebie. Ostatecznie mogłam jej pomóc i zostawić ją na meblach, w cieple. Szybciej by jej poszło. Nie przeszkadzało by mi nawet sprzątanie po wybuchu, byle by tylko była tak łaskawa zrobić to, kiedy bym była w domu, abym mogła się przekonać ile huku narobi pękający pod ciśnieniem woreczek. No ale teraz to się nie dowiemy.
Zabrałam więc rano do pracy inny woreczek mozarelli, jeden z dwóch pozostałych, które nie wyglądały groźnie. W pracy pokroiłam go sobie ładnie na talerzyku, tylko po to, aby przy pierwszym kęsie przekonać się, że jakaś ona zgorzkniała... na starość. Wiek jej nie służył. "Najlepiej spożyć do" postraszyło mnie datą 12 grudnia 2012, więc cała pięknie poplasterkowana mozarella wylądowała w koszu.
Został jeszcze jeden woreczek, ale jakoś nie mam odwagi spojrzeć mu prosto w... datę ważności. Chociaż ciekawi mnie czy też się przeterminował. O! Jeśli tak, to może na nim sprawdzę czy da radę wybuchnąć!
Chyba muszę przyjrzeć się zawartości tej lodówki w przypływie jakiegoś natchnienia, bo co chwila straszą mnie w niej jakieś truposze. Jak nie masło przeterminowane 4 miesiące temu, to mozarella półtora miesiąca po dacie ważności. A niby po tej akcji z masłem zrobiłam w niej czystki. 
Wtedy wyrzuciłam na przykład musztardę nie do spożycia. Nie wiedziałam, że musztarda może się zepsuć. Myślałam, że to jeden z tych produktów nieśmiertelnych, które zawsze wyglądają i smakują tak samo i można je trzymać w nieskończoność. Czy musztarda ma datę ważności? Ta w każdym razie wyglądała mało zachęcająco. Zdaje mi się, że przeleżała tak od wiosny, bo mniej więcej wtedy był ostatni sezon na serdelki. Od tego czasu trochę się zeschła, chociaż zakręcona w słoiczkach niby. 
No, to teraz cieszę się tylko, że urodziny Łukasza zrobiliśmy w zeszłą sobotę, bo jeśli ktoś ze znajomych, kto na nich był, przeczyta, co kryje moja lodówka, to już nigdy nic u nas nie zje, w obawie o swoje zdrowie, a w porywach, to nawet i życie. A tak; goście zjedli, co im dałam, mają się dobrze, skarg nie było, wszyscy zadowoleni. :) 
Na pocieszenie powiem, że musztardy, mozarelli i przeterminowanego masła nie używałam. :)

Metoda na głupka

Co to jest z tym początkiem roku, że tak ciężkawo wszystko idzie, jak pod górkę?
Nastroje nikomu nie dopisują. Za to wszyscy jacyś rozdrażnieni. Niektórzy to wręcz kłótliwi. A inni niektórzy mają taki stan chroniczny i są po prostu nie do przeżycia.
Dzisiaj zaczęłam dzionek w pracy od pokłócenia się z taką jedną... awanturnicą. W zasadzie to nie można tego nazwać kłótnią, bo nie byłam zainteresowana licytowaniem się z nią. Było to starcie. Zaliczyłam dwa podejścia i olałam sprawę. Powiedziałam, a raczej napisałam co myślę - jej i wszystkim innym adresatom tego maila w dosłownie 3 zdaniach, po czym uprzejmie zamilkłam i pozwoliłam jej się samej wykończyć.
Laska na ogół jest strasznie głośna, przy tym niesamowicie irytująca. Ma taką metodę walki: zagadać człowieka na śmierć. Zupełnie jak te małe pieski, co tak szczekają bez przerwy, ale nic z tego nie wynika.
W ogóle to złota zasada jest taka, że jeśli kogoś jest dużo na zewnątrz, to mało go zostaje w środku. Bo ileż nas może być w całości? Nie jesteśmy nieskończoną ilością siebie. Dlatego nie lubię głośnych ludzi, którzy męczą otoczenie swoim hałaśliwym stylem bycia. Niby kiedy oni mają chwilę na skupienie się i pomyślenie? Raczej nigdy. Więc tym samym -nic mądrego z siebie nie produkują.

Takie sparingi poniżej krytyki to sytuacje, przy których moja Mama, kiedy byłam mała, powtarzała mi zawsze, że jeśli ktoś jest głupi, to ja muszę być mądrzejsza. 
Przyznam, że pomimo całego mojego uporu i pyskatowości, z takim argumentem trudno mi było dyskutować. Miało to sens i logikę i - mało tego – było całkiem praktyczną poradą. I do tej pory pamiętam, jak mi to świetnie zamykało usta! No po prostu mnie zatykało za każdym razem, dopóki nie ogarnęłam tego moim małym rozumkiem.
Po jakimś czasie, i chyba setce powtórzeń, w końcu udało mi się to przetrawić na tyle, aby pogodzić się z faktem, że Mama ma rację. Trzeba mieć trochę rozumu w głowie, bez względu na sytuację. Często, oj często - z ogromnym trudem przełyka się dumę i odchodzi z pola walki nie podnosząc rękawicy. Ale też często wcale nie warto podejmować jakiekolwiek walki. Trzeba być mądrzejszym od tego głupka.
Mama z resztą powtarzała mi wiele różnych złotych myśli w podobnym stylu i przyznam, że ćwiczyła mnie bardzo skutecznie w pracy nad sobą i przezwyciężaniu różnych moich słabości. Teraz to doceniam, ale kiedy byłam mała, to mnie wkurzało, że ciągle muszę coś robić lepiej, albo starać się bardziej. A potem ten nawyk człowiekowi zostaje już na całe życie i nigdy nie jest się wystarczająco dobrym dla samego siebie. Albo nie tak: nigdy nie jest się tak dobrym, aby nie dało się być lepszym.
Teraz to sobie myślę, że była to skuteczna metoda na takie dziecko-wiercipiętę, jak ja. Nie ma to, jak rzucanie wyzwań i jeszcze egzekwowanie ich konsekwentnie.

Ale, ale - drugą bezcenną zasadą, jaką słyszałam od Mamy było: głupi nie jest w stanie zdenerwować mądrego człowieka. 
W razie potrzeby "zdenerwować" było zamieniane na "sprowokować" tudzież inne czasowniki, akurat pasujące do okoliczności. Chodziło w skrócie o to, aby się głupkowi nie dać. Jakkolwiek.
Noooo.... Powiem krótko: zastosowanie tej metody w praktyce wymaga wiele, wiele samodyscypliny. Wiele! Aczkolwiek jest to wykonalne. Co prawda emocje pojawiają się same z siebie zupełnie bez kontroli, ale można nad nimi zapanować i dojść w tym całkiem do wprawy. Co nie znaczy, że zawsze się to udaje.

Nie tylko moja Mama ma pod ręką takie perełki na temat obchodzenia się z głupkami. Te złote myśli mają swój ciąg dalszy i to nawet dosadniejszy. 
W pracy mamy takie źródło mądrości życiowych w wersji hard joke. I między innymi można znaleźć tam taką przestrogę:  nie dyskutuj z głupkiem - najpierw sprowadzi Cię do swojego poziomu, potem pokona doświadczeniem.
Jedna z moich ulubionych. :)
Chyba nie trzeba nawet jej komentować.

wtorek, 22 stycznia 2013

Podróż sentymentalna

Coś mnie naszło i zabrałam się za przeglądanie starych postów na blogu. Zdążyłam już zupełnie zapomnieć o czym tu wypisywałam! Pojedyncze przypadki pamiętam, ale ogólnie to mam jakieś nikłe pojęcie, co wrzuciłam w te kilometrowe słowotoki. 
Okazuje się jednak, że mogę na tym blogu wyczytać całkiem fajne rzeczy z nie takiej znowu dalekiej, ale jednak już przeszłości. Hmm... I pomyśleć, że chciałam ten blog zaorać tak bez sentymentu! 
No ja to miewam takie zrywy, że robię sobie różne czystki w życiu. Mam przyjaciółkę, która zna mnie na tyle, że kiedy zaczynam robić porządki, to ona zaczyna się obawiać, do czego to doprowadzi. Jeszcze sobie tym krzywdy nie zrobiłam, ale przyznaję: pozbyłam się wielu, wielu rzeczy, które z perspektywy czasu mogły by być ciekawą pamiątką. Znajomości też czasem porządkuję bezlitośnie, ale na to trzeba sobie solidnie zasłużyć. 
Póki co zakiełkowało we mnie przekonanie, że bloga nie trzeba się pozbywać tak raz-dwa-pięć, bo ma on pewne zalety. Na przykład taką, że życie zmienia się dosyć dziarsko i zapominam wiele, wiele fajnych wydarzeń, które są całkiem zabawne. I które warto pamiętać. Dla rozrywki. 
Na tym blogu jest stosunkowo mało marudzenia, za to jest trochę zabawnych historyjek.
Oj, mogłam go nie zaniedbywać tak bardzo. Zdarzyło się mnóstwo śmiesznych rzeczy, których nie zarejestrowałam. Połowy nawet nie zapamiętam na dłużej. Zwłaszcza, że w pracy zapamiętuję tony informacji, które wypierają z mojej pamięci wszystko, co nieużyteczne i od czego nic w moim życiu nie zależy. Już kiedyś to odkryłam, że pamiętam doskonale kiedy wdrożyliśmy jakiś projekt, ale dla równowagi nie pamiętam plotek. Oj, do plotek, to jestem kiepska! Połowa mnie nie interesuje, a druga połowa ulatuje mi z pamięci jak kamfora. To i lepiej, przynajmniej nie skupiam się na rzeczach bez znaczenia. 
W ogóle to mam takie głębokie przekonanie, jakkolwiek byłoby ono prawdziwe, czy nie, że człowiek uczy się wielu rzeczy na poziomie podświadomości i nie musi pamiętać szczegółów, aby wyciągnąć z wydarzenia lekcję na przyszłość i aby nie zapomnieć nigdy wniosków. Ja się tak uczę. Nie zapamiętuję szczegółów, tylko wnioski końcowe. 
Wydaje mi się, że mam słabą pamięć, chociaż niektórzy się z tym nie zgadzają. Może mają jeszcze słabszą, ale to wtedy im naprawdę współczuję, bo ja nieodmiennie mam wrażenie, że brakuje mi RAMu w mózgu. Chciałabym pamiętać te wszystkie informacje, jakie przetwarzam! Jak ja bym chciała! A tymczasem zapominam je migiem, jeśli tylko nie zamierzam ich do niczego wykorzystać w przyszłości. A przetwarzam informacji na masę. To chyba takie moje uzależnienie. Muszę mieć zajęty mózg. Więc się zajmuję wieloma różnościami. Gdybym magazynowała tą wiedzę, byłabym chodzącym omnibusem. A tak zostaje mi tylko analiza i synteza.
Będę sobie więc analizować czasem tego bloga, bo można się nieźle ubawić czytając te pierdolety ze starych czasów. 
Dzisiaj się śmiałam w głos na wspomnienie historyjki z Pewną Dziewczyną  - pamiętam to zdarzenie, a owszem. To były... cięzkie czasy, co tu dużo mówić! Byliśmy wówczas narażeni na różne takie szkodliwe dla zdrowia psychicznego rozmowy z jednoznacznym podtekstem. Tanie sprośne żarty i inne takie. Większość osób w naszym pokoju wtedy starała się nie włączać w rozmowy, bo nigdy nie było wiadomo, kiedy się to na człowieku zemści. Nikt nie rwał się do podnoszenia tematu, który się akurat pojawiał na forum zainicjowany przez nią, ale w większości przypadków nie wypadało jej tak na bezczela zignorować. I tak się dusiliśmy w tej gęstej atmosferze.Mimo wszystko wyszliśmy z tego bez większej szkody, wszystko da się przeżyć przy odrobinie wytrzymałości i zacięcia. A gdy już trauma minie, można się z tego pośmiać.
Umówiłam się na za tydzień z Kariną i Agatą na spotkanie. Może znów powspominamy dawne dzieje i poprzypominamy sobie tego typu historie. Czasami tak nam się zbiera na wspominki. Niewiarygodne, jaki mamy wachlarz opowieści z tamtego okresu! Każda pamięta coś. Każda co innego. Ale wszystkie pamiętamy absurdy takiego samego kalibru. :)
Nota bene - właśnie piję czerwone wino. Co za ironia! :))) 
No to wypiję łyka za Pewną Dziewczynę! Życzę jej dobrze oczywiście! :))))

Budzik

Zaletą smartfonów jest to, że można sobie ustawić na budzik dowolną piosenkę. Dla mnie to jest naprawdę duża poprawa w jakości życia. :) I to tak na sam start dnia. Fajna piosenka wprawia w dobry nastrój, a przynajmniej nie wkurza od rana. 
Standardowe dźwięki alarmów w telefonach, albo dzwonki budzików zegarkowych - na ogół mają bardzo nieprzyjemne, świdrujące i donośne sygnały i zdecydowanie nie jest to przyjemne, kiedy wyrywa człowieka ze snu taki straszliwy sygnał, stawiający od razu na baczność.
Łukasz ma stary zegar na prąd, który ma wbudowane radio i jakiś tam alarm. Jeden z pierwszych modeli zegarków na prąd, co udawały elektroniczne gadżety. W hotelach jest ich zawsze zatrzęsienie. Stoją i straszą.
Łukasza zegar świecił cyferkami na czerwono, co było w sumie całkiem przyjemne, bo czerwony daje ciepłą poświatę i ma na tyle krótkie fale, że nie bije po oczach i nie rozchodzi się sinym światłem po ciemnym pokoju tak, jak niebieskie światło. A zazwyczaj zegary świecą cyframi właśnie na niebiesko. 
Niestety  czerwone cyfry to była jedyna zaleta tego zegara. 
Poza tym miał dwie wady - jedna większa od drugiej. 
Po pierwsze - buczał cicho nieustannie, co mnie naprawdę wnerwiało w nocy. A po drugie - miał dźwięk iście więziennego alarmu. Nie żartuję, zwiedzałam na resocjalizacji więzienia i wiem, jak brzmią w nich dzwonki. Właśnie tak samo dźwięczał ten zegar.
Więc samo to ciche buczenie to była drobnostka, w porównaniu do tego, co zegar robił człowiekowi na dzień dobry swoim alarmem! Nie idzie opisać tego dźwięku! Był tak wiercący w uszy, tak przenikliwy i nieprzyjemny, że aż bolał w mózg! Wyrywał z łóżka z przestrachem i nie tylko stawiał na baczność, ale wręcz zaczynał przebierać nogami człowieka, jak marionetką i wyprowadzał z pokoju w tempie ekspresowym! 
Ja po takiej pobudce miałam mega wyrzut adrenaliny do krwi i serce waliło mi jeszcze długo! I długo dochodziłam do stanu jako takiego uspokojenia, a szkody na zszarpanych nerwach nie dawało się odrobić nijak.
Doprawdy, super przyjemna pobudka, nie ma co! Nie wiem, jak można chcieć się budzić w taki sposób co rano. Ja nie chciałam. 
Kariera tego alarmu skończyła się więc bardzo szybko, odkąd zaczęliśmy razem mieszkać. Nie szło go ścierpieć. Został wydany oficjalny zakaz nastawiania go i przestał wprawiać mnie w stan przed- albo nawet od razu post-zawałowy co rano.
Dopiero niedawno pozbyłam się tego wynalazku, w przypływie potrzeby odgracenia mieszkania. Zapakowałam go do pudła i wywiozłam na wsiowo. Teraz stoi smętnie w tym pudle gdzieś w kącie i czeka, kiedy przeniosę go w miejsce docelowe, czyli do kosza na śmieci.

Odkąd mam smartfona poranki rozpoczynają się o wiele przyjemniej. 
Piosenką oczywiście, a nie alarmem.
Od dłuższego czasu budzi mnie piosenka The Black Eyed Peas "Just Can't Get Enough". 
Zaczyna się na tyle przyjemnie i delikatnie, że budzi naprawdę gładko. A jakimś cudem mi się nie nudzi, podobnie z resztą, jak i 2 inne piosenki BEP. Mogę jej słuchać w kółko. 
Kiedy byłam na jesieni na szkoleniu, spałam w hotelu, w jednym pokoju z dziewczyną, która przez mój budzik nuciła to piosenkę pół dnia. 
Spałyśmy w jednym pokoju na dwóch szkoleniach, tak się złożyło - jedną noc w październiku i potem dwie noce w listopadzie. I ostatniego dnia obudziłam się przed budzikiem, więc go wyłączyłam, aby jej nie dzwonił i poszłam do łazienki się umyć. 
A Paulina później opowiadała wszystkim z wielkim rozczarowaniem, że obudziła się sama z siebie, ale nie wstawała, tylko czekała, kiedy mój budzik zacznie grać piosenkę, bo to taka fajna pobudka i taka fajna piosenka i miała wielką ochotę ją usłyszeć. A tu suprajs, suprajs - budzik był wyłączony. :)
Niestety był to ostatni moduł tego szkolenia i w dodatku ostatni dzień, nie miałam więc okazji, aby zafundować jej jeszcze raz taką miłą pobudkę z The Black Eyed Peas. Może sobie sama ustawiła jakąś piosenkę na dzień dobry..?
Ot taka mała przyjemność na dobry początek dnia. :)

No, ale właśnie. Naszło mnie na te budziki, bo dzisiaj zostawiłam telefon z moim budzikiem w pracy. Nawet widziałam wychodząc, że nie widzę go w torebce i nie pamiętam, abym go chowałą, ale nie przejęłam się tym i zdecydowanie nie chciało mi się go poszukiwać. 
Kwadrans później zadzwoniła do Łukasza koleżanka z informacją, że mój telefon został u nich na sali. No tak, byłam tam, owszem. Nawet nie zauważyłam, że poszłam z dwoma telefonami, a wróciłam z jednym.
Nie jest mi ten telefon potrzebny do szczęścia dzisiaj, poza tym drobiazgiem, że nie ma mnie co przyjemnie obudzić jutro rano... Może zamówię budzenie u męża... Obudzi mnie przyjemnie ktoś, a nie coś. :)
 

The Black Eyed Peas - Just Can't Get Enough

Ten sezon

Siadłam do komputera i przeglądam posty znajomych na facebooku. 
I trafiłam na post Kariny z obrazkiem:


I odpadłam! :)))
Jakie to na czasie! Teraz przecież księża mają sezon nawiedzania.
A po naszym bloku właśnie dzisiaj chodzi ksiądz! :) 
Skoro chodzi po bloku, to i po blogu może pochodzić, a co mi tam!
Może już skończył tą wizytację, bo nie pukał do nas, odkąd wróciliśmy z pracy. W zasadzie to nie dzwonił. Oni tak dzwonią, po czym zanikają - niczym duchy normalnie! Zanim człowiek dojdzie do drzwi, to już po księdzu ślad nie zostanie! 
Mieliśmy raz taką akcję ze znikającym księdzem. Aż wydawało się niemożliwe, aby ktoś rozpuścił się w powietrzu dosłownie w 3 sekundy. Tym bardziej, że nasze mieszkanie jest pierwsze z czterech na klatce i w dodatku piętro ma bardzo obszerny spocznik. Według logiki - po nas ksiądz powinien obdzwonić kolejne 3 mieszkania. Zrobił to najwyraźniej lotem błyskawicy. Kto wie, może on potrafi zakrzywiać czasoprzestrzeń, albo zatrzymywać czas...? TAKI jest uduchowiony! Nawet myślałam wtedy, że chyba jakiś dzieciak zrobił sobie głupi żart; zadzwonił do drzwi i zwiał. No ale to jednak był ksiądz wtedy, tylko jakiś taki błyskawiczny.
Czy to nie dziwne, że ksiądz się ulatnia, zanim parafianie zdążą do drzwi dojść? No właśnie...
To nie, to nie. 
My też mamy psa i kota, więc... no właśnie! :)))

poniedziałek, 21 stycznia 2013

Eksperymenty

W piątek wybrałyśmy się z Kamisio na poszukiwanie podkładu idealnego. Dla Kamisio, nie dla mnie - dla siebie już taki znalazłam jakiś czas temu. 
Dobrałyśmy Kamisio podkładzik, a jakże. I kompakt do torebki również. Była bardzo zadowolona z zakupów, a jeszcze bardziej z efektu, kiedy następnego dnia w pracy usłyszała, że wygląda na rozpromienioną. 
Nie na darmo Holly Golightly w "Śniadaniu u Tiffany'ego" głosiła życiową prawdę, że kobieta nie może słuchać pewnych rzeczy nieumalowana. Innych rzeczy też nie powinna robić bez dobrego makijażu. Nie to, abym była w tym jakimś specem, ale bez pudru i tuszu do rzęs wyglądam na zaspaną, nie ważne, jaka by była pora dnia. A dobrzy ludzie wytykają mi to prosto w te nieumalowane oczy, zamiast taktownie milczeć... :)
Przy okazji przeglądu moich kosmetyków w domu Kamisio uświadomiła mi, że ja ciągle uskuteczniam jakieś miksy i ulepszenia i robię z moimi kosmetykami takie eksperymenty, jakich żaden producent nie przewiduje. Czasami wynikają z tego zabawne efekty.  Mam na swoim koncie już niezły dorobek! Kiedy zrobiłam rachunek sumienia, stwierdziłam, że co, jak co, ale pomysłów to mi nie brakuje.
No jestem taki fixer, owszem. I nie tylko w tej dziedzinie. Nie wiem, z czego to wynika, ale może z tego, że mnie ciągle korci, aby coś robić. No to mam. Kosmetyczne hybrydy i inne takie. 
No ale, większość z tych wynalazków wynika z potrzeby chwili i z całkiem logicznego myślenia. Na przykład - co zrobić z tuszem do rzęs, który gęstnieje w miesiąc po zakupie? Przecież jest go w opakowaniu jeszcze całe mnóstwo, a gęstym nie idzie się malować, bo się grudzi i robi na rzęsach musze łapki. No to dolewam mu wódki, albo spirytusu. Chyba nie tylko ja tak robię. Alkohol szybko wyparowuje, a tusz po kilku kroplach jest, jak nowy.
Kiedyś dolałam też alkoholu do takiego wynalazku z Avonu - cienia w aplikatorze. Nijak nie szło się tym malować, bo cień był super sypki i super ciemny (czarno-granatowy) i odpadał z tego aplikatora podczas malowania, czego efektem robił się Miś Panda przed wyjściem z domu, zamiast po powrocie. Wymyśliłam więc, że w postaci płynnej nic mi nie będzie z aplikatora spadało na twarz pod okiem i da się tak go poużywać. Niestety to ulepszenie egzaminu nie zdało, bo cień odpadał z wszystkiego, kiedy tylko wysechł i w efekcie Miś Panda objawiał się podczas wyjścia, nadal jednak nie po powrocie. Ten cień więc wyrzucę bez żalu, bo innej koncepcji na niego nie mam. Poza alkoholem nic do kosmetyków nie dolewam. Żadnej gumy arabskiej do niego nie doleję, co by go posklejała na trwałe.
Z tych mniej udanych mieszanek mam tez na koncie mix podkładów. Miałam taką małą buteleczkę z aplikatorkiem i, jakąś próbkę podkładu w niej. Dostałam to na wypróbowanie. Podkład był fajny, chociaż nigdy nie przypomniałam sobie, jakiej był marki, więc dalej używałam swojego dotychczasowego. Ale że buteleczka z aplikatorkiem była bardzo poręczna do torebki, to po jakimś czasie do resztki tego podkładu w próbce dolałam trochę swojego starego. No i jakież było moje zdziwienie, kiedy z tej mieszanki coś się wytrąciło i zmetalizowała się ona na czerwono! Opalizująco w dodatku! Bardzo ładnie z resztą. Buteleczka jest szklana, przezroczysta, więc świetnie to widać. Wygląda super pięknie, ale jakoś nie mam serca nałożyć sobie tego na twarz. Nie wiedzieć czemu nadal jednak tą miksturę mam wśród kosmetyków, zamiast to wylać i umyć buteleczkę... Może przez ten opalizujący czerwono-różowy kolor na ściankach. Kojarzy mi się z zorzą polarną. W nagatywie. :)
Ale Kamisio ma od mnie podkład, który stanowi dowód na to, że mieszanki się udają! No właśnie, ale to były dwa takie same podkłady, tylko w różnych odcieniach i to jest klucz do tej zagadki! Co działa nie tylko w przypadku podkładów, bo tą zasadę odkryłam na lakierach do paznokci.
Lakiery do paznokci też mieszam, ale po nieudanym eksperymencie nauczyłam się rozumu i robię to zawsze w ramach jednej marki. W przeciwnym razie efekty są materiałem do testów na cierpliwość. A kobiety cierpliwością nie grzeszą, jak wiadomo. Zwłaszcza, kiedy się im spieszy i nie mają na nią czasu! Więc dwa niewłaściwie dobrane lakiery po zmieszaniu dają miksturę nigdy niezastygającą. Powinni to drukować na etykietach, jako ostrzeżenie na równi ważne z tym, że palenie zabija. Kobieta w potrzebie, z lakierem, który nie chce zaschnąć jest w naprawdę podbramkowej sytuacji! A jako istota przyparta do muru, może stanowić zagrożenie dla siebie lub otoczenia... No proszę, jaka zgrabna notka na opakowanie. Tylko nie wiem, czy dla lakieru, czy dla kobiety...
Mieszałam też eye-linery. Jeden na przykład był jaskrawie srebrny. Więc co? Kupiłam czarny i sobie ten srebrny przyciemniłam. Wyszedł super ładny i bardzo unikatowy. Nikt więcej takiego nie miał, gwarantuję!
Dodawałam też perłowe sypkie cienie do pudru sypkiego, bo zamarzyło mi się ulepszyć jego właściwości rozświetlające. Działało bez zarzutu! Ale potem odkryłam, że mogę kupić już gotowy puder z błyszczącymi drobinkami (niestety produkowali go w odcieniu, jaki nikomu chyba w  Polsce nie pasuje, bo nikt z natury nie jest czerwonoskóry u nas) i zmieszać go z niebłyszczącym (który ma idealny kolor) i też to działa. Po jakimś czasie znalazłam jednak lepszy puder na rynku i przestałam mieszać. 
Hennę do włosów też mieszałam z całkiem dobrym efektem. I farby chemiczne do włosów też mi się zdarzyło zmieszać bez wtopy. Można? Można, jak widać! Nie każdy eksperyment jest z góry skazany na niepowodzenie. :)  
Nie zraziło mnie to Kamisiowe podsumowanie mojego dorobku. 
Na liczniku mam oczywiście więcej takich podejść eksperymentalnych i wcale nie zamierzam z tym przestać. Wyniki są przynajmniej ciekawe. Czasami. I czasami przeczą nie tylko oczekiwaniom, ale i kobiecej logice. :)
Ale co najciekawsze. No i właśnie, to tylko obrazuje moją ciekawskość: kiedy byłam mała i nękałam Mamę tym milionem-pytań-każdego-dnia, to pamiętam, jak ją zapytałam: Co by było, jakbym zmieszała ze sobą różne szampony. 
Miałam wtedy już na koncie różne mieszanki, bo dzieci w czasach komunizmu nie cierpiały na nadmiar zabawek, więc trzeba było szukać sobie samemu  ciekawych substytutów. A że już zmieszałam wtedy ze sobą pół apteczki i to tabletki z syropami i wszystkim innym, co w niej znalazłam, a na koniec wrzuciłam do tego wapno i to zaczęło tak buzować, że uciekłam z krzykiem (i mój eksperyment po kryjomu, w zacisznym kątku, wyszedł z ukrycia). Byłam więc bogatsza o tą nauczkę, że czasem warto najpierw zgłębić temat w teorii, zanim się dziecko z nim zmierzy w praktyce.
Zapytałam więc Mamy z ciekawością, jaki byłby efekt zmieszania ze sobą różnych szamponów. I Mama powiedziała, że jakaś pani, całkiem dorosła nota bene, ale chyba nie mniej ciekawa świata, niż kilkuletnie dziecko - już to zrobiła. Sobie na głowie bezpośrednio. Zmieszała rozmaite szampony i  uzyskała efekt galaretki, której nie mogła potem zmyć. 
No nie powiem - ta historyjka zapadła mi w pamięci. Aczkolwiek może nie z dokładnie tą dedykacją, na jaką mogliby liczyć dorośli. 
Po pierwsze to zdziwiłam się, że dorośli też takie rzeczy robią. A na mnie krzyczeli za moje pomysły... Hmm... Najwyraźniej byli to inni dorośli, niż ci, co krzyczeli.
Po drugie: nie mogłam pojąć, dlaczego ta pani sobie nie zmieszała szamponów w słoiczku, tylko lała je na głowę. I nawet nie chodziło mi o tą niezmywalną galaretkę, chociaż to wydało mi się przykrym skutkiem ubocznym. Najbardziej jednak dziwiło mnie, że nie zrobiła tego w słoiczku, w którym mogła sobie to pooglądać, pomieszać, zobaczyć, jak zmienia kolor, co się z tym dzieje. Pani chyba jednak nie o to chodziło, skoro lała sobie to bezpośrednio na włosy, gdzie oczy nie sięgają. Może zależało jej na zapachu. Albo działaniu, jakie szampony miały na włosy - wszystkie na raz = wszystkie efekty na raz. 
No suprajs  pani miała przykry, a ja wzrastałam w przekonaniu, że dorosli nie bardzo się na eksperymentowaniu znają. Aczkolwiek faktycznie od tej historyjki zaczęłam najpierw teoretyzować, a dopiero w drugiej fazie przechodziłam do praktyki. 
Jak jednak widać 30 lat życia potrafi nie zabić w człowieku dziecka i nadal robię sobie różne mieszanki, ku radości mojej i innych.

Blue Monday

Rano na powitanie Grażka oznajmiła wszem i wobec, że dzisiaj jest Blue Monday. No proszę, jak to radio z rana potrafi człowieka uświadomić i wyedukować.  I jeszcze przy okazji wyedukowała nas w pracy.
I co? 
Chyba ten Monday faktycznie był jakiś Blue, bo okazał się niespecjalny.
Po polsku najtrafniej byłby określić go mianem Czarnego Poniedziałku. U nas to czarny ma negatywne skojarzenia, chociaż o wiele bardziej przykre, niż w angielskim niebieski. U nich chodzi o smutek, a u nas od razu o nieszczęścia.
A podobno to luty jest sezonem na samobójstwa... No jest, to prawda. A luty dopiero przed nami.
Ja to nie wiem, jak cywilizacja mogła się rozwinąć w tak niesprzyjającym klimacie. Mocno mnie to zastanawia. Ludzie uciekli z Afryki i gdzie zawędrowali? Do Europy! Do mroźnej i śnieżnej w zimie Europy! To sobie odmienili, nie ma co! 
Zrobili po drodze detour, to prawda, ale najwyraźniej rasa ludzka bardzo pragnęła zbieleć jak tylko się da i wybrali sobie na najtrwalszą kolebkę cywilizacji rejony Starego Kontynentu. Największego psikusa to chyba doznali Eskimosi, bo nie dość, że mają zimno i śnieg, to ciemna karnacja i tak im została, bo jadali tyle witaminy A czy D, że nie musieli bieleć, aby ją syntezować ze słońca...
W ogóle mnie najbardziej ze wszystkiego dziwi, kto nazwał nasz klimat umiarkowanym?? Czy to był jakiś żart? Nie ma nic umiarkowanego w tym klimacie! W lecie mamy +30, a w zimie -30. Amplituda kosmiczna! Gdzie ten umiar, przepraszam??
Myślę, że jakiś uczony powiedział to dawno, dawno temu zupełnie sarkastycznie, a słuchacze nie myśleli za wiele i tego sarkazmu nie wychwycili. I tak już zostało, że żyjemy w klimacie niby umiarkowanym. Lepiej dla nas, abyśmy tej miarki umiarkowania nie przenosili na inne elementy życia codziennego, bo efekty mogą nas z lekka zdziwić. 
Jestem dzisiaj jakaś zgryźliwa... Idę spać. Może Tuesday będzie w jakimś lepszym kolorze... Może być pink, różowy się dobrze kojarzy, księżniczkowo. 

wtorek, 15 stycznia 2013

Spaaać!

Czy ktoś zna jakiś dobry sposób na spanie?
Bo na niespanie świetnych sposobów znam milion! Każdy skutkuje! A już najlepiej: położyć głowę na poduszce i włączyć rozmyślanie. Ach! Myśli się wtedy świetnie! Ciemno, cicho, nic nie przeszkadza. Dzika swoboda dla tego całego stada myśli kotłujących się w mojej głowie. A może raczej dla rzeki myśli przepływających przez moją głowę. 
Do oświecenia w buddyźmie mam całą wieczność. Będę się reinkarnować w nieskończoność, bo mój umysł bryka sobie swobodnie i bezkarnie samopas, a ja zamiast się skupić i zasnąć, daję się mu wciągnąć w rozmyślania. 
Najgorzej jest wtedy, kiedy położę się z jakąś konkretną myślą. Albo: położę się solo, bez żadnej myśli, ale zaraz po zamknięciu oczu, jakaś mnie nawiedzi. No i spanie mam z głowy do późnych godzin nocnych. Mniej więcej do godziny między 01:30, a 3:00. 
I tak od zawsze! Przesrane! No przechlapane bez dwóch zdań. 
Może zacznę coś produkować w nocy zamiast tak bezczynnie leżeć i próbować usnąć... Jakieś opowiadania na przykład. Lepsze to, niż rozpamiętywanie, jakie to świetne wydarzenia miały miejsce tego dnia. Bo niektóre wcale świetne nie bywają.
Kupiłam sobie kiedyś jakieś ziołowe tabletki nasenne. A nie! Najpierw eksperymentowałam z melisą parzoną. Lubię zioła, więc mogę pić. Niestety melisa wydaje się działać na mnie zgoła na odwrót i herbatka z niej zamiast mnie usypiać, to mnie wręcz ożywiała. Zero spania do nieprzyzwoitej godziny.
Kupiłam więc zioła w tabletkach, jest taka jakaś seria (najwyraźniej seria, ja miałam tylko melisę) w aptekach, kupiłam więc sobie z nadzieją na spanie. Po pierwszym użyciu 2 małych, brązowych pigułek - spało mi się świetnie! No to rozochocona następnej nocy, kiedy wieczorem nie czułam się wcale śpiąca - znów naszykowałam sobie takie 2 magiczne tableteczki. Spało mi się równie rewelacyjnie. Nie pamiętałam, kiedy usnęłam, a to zawsze oznacza, że zasnęłam błyskawicznie, ponieważ na ogół pamiętam cały ten długotrwały proces myślowy, po którym wreszcie, WRESZCIE! zasypiam. No i jakież było moje zdumienie rano, kiedy znalazłam te dwie świetnie działające tabletki naszykowane na szafce w łazience!
Siła sugestii jest niezbadana!
No więc melisę w tabletkach diabli wzięli i od tej pory, jako że zdemaskowana - przestała działać. 
Po jakimś czasie jednak znów poczułam potrzebę dorwania jakiegoś ułatwiacza zasypiania. Zaopatrzyłam się w aptece w jakiś mix różnych składników ziołowych - nie pamiętam nazwy, jakiś luna-coś-tam. Cokolwiek to było, nie skutkowało. Oczywiście. Producent zalecał brać 1 do 2 tabletek, a w skrajnych przypadkach 3. Na godzinę czy pół przed snem. Jakie ja wypróbowałam kombinacje, to normalnie mogłabym mu udostępnić wynik testów UAT! Negatywnych oczywiście. Specyfik nie działa i nie ma na mnie nocnych. Brałam po 3 tabletki (po tym, jak 2 nie działały) (1 to nie było sensu brać w ogóle przecież) na pół, na godzinę, a w desperacji to i na 2h przed snem. Zero efektów! Zero! Normalnie, co oni w te tabletki wkładają??? Nic skutecznego na pewno. A śmierdziało to coś niemiłosiernie! Jakimś kozłkiem, czy innym odstraszaczem. Doszłam do wniosku, że to, co zaleca producent jest jakąś dawką na krasnoludka i nawet zamierzałam wziąć z 5 tabletek na raz, ale niestety skończyły mi się i zostały tylko 3 w opakowaniu. Smętnie więc leżą sobie do dzisiaj w szufladzie, bo przecież nie ma sensu więcej tego ćwiczyć, skoro do tej pory nic nie pomagało. 
Trudno. Cudów nie ma.
Trzeba się pogodzić z faktem, że spania też nie będzie. Już się nawet tym nie przejmuję. Po tylu latach (no nie będę sobie wypominała, ile mam) to już można zawrzeć rozejm ze swoimi ułomnościami. 
Dzisiaj się nokautuję winem. Białym, węgierskim, prosto z Egeru. AD 2008, importowane własnoręcznie w 2011. Całkiem dobre, mam nadzieję, że po 2 kieliszkach wyłączy mi się proces myślowy i odpłynę prosto w niebyt. W Egerze mi się dobrze spało... Może coś tak świetnie działającego zachowało się w tym winie. :)

Jeździ!

Rumak Zorra naprawiony! Z nową bateryjką jeździ nareszcie! Tata kupił nam wczoraj akumulator, wymienili z Łukaszem i dzisiaj odbyłam jazdę próbną. 
Co za rozkosz!
Jak ja lubię jeździć samochodem! Pomijam, że to taka sztuka użytkowa i w dzisiejszych czasach (i mojej sytuacji) bez samochodu, to jak bez.. nogi (bo przecież na rękach się na ogół nie przemieszcza)
Zapomniałam już, jak to fajnie prowadzić samochód. 
Bałam się, że w ogóle zapomniałam, jak się prowadzi samochód, ale tego się tak łatwo przecież nie zapomina. Zawsze jednak, kiedy mam taką dłuższą przerwę w jeżdżeniu autem (a ostatnio zdarzają mi się takie), to ogarnia mnie niejakie zwątpienie i myślę sobie, że chyba oduczyłam się prowadzić. I zastanawiam się, czy kiedy siądę za kierownicą, to będę w stanie rejestrować to wszystko, co trzeba zarejestrować z odpowiednią szybkością. Ale to są nawyki już automatyczne i kiedy siadam za kierownicą, to się nad tym przestaję zastanawiać. Działam na autopilocie. I widzę to wszystko, co powinnam widzieć - pieszych, inne samochody, sygnalizację i znaki drogowe. Wszystko. Bez głębszego myślenia o tym. Potęga nawyków.
Ciekawi mnie, czy to narowiste rumaczysko w końcu będzie zadowolone i zacznie się sprawować, jak należy, czy niedługo znów mi wywinie jakiś numer. Słowo daję, że już (daaawno) straciłam do niego cierpliwość. 
Gdyby nie to, że jeżdżący samochód sam w sobie jest więcej wart przez swoją pożyteczność, niż to stare Oplisko, to bym go sprzedała. Ale jaki jest sens go sprzedawać, skoro wezmę za niego przysłowiowe tysiąc pińcet (niewiele więcej tak w prawdzie), a taka suma to nic kompletnie nie daje. Ani jednego kółka się za to nie kupi. W dodatku, skoro będziemy mieć auto z napędem 4x4, a potrzebujemy 2 samochodów, to ten Rączy Rumak Zorra może równie dobrze zostać w naszej stajni. 
Oj, takie to wszystko... zabawne na dobrą sprawę. Trzeba przecież zachować pewien dystans do absurdów życia codzienniego.