Pozytywka

W małych miasteczkach jest takie inne życie, w porównaniu do takiego - dajmy na to - Lublina.

Ostatnio mieliśmy okazję zwiedzić Supraśl.

Inny rytm, inna specyfika życia, inne tempo, podejście... Wszystko jest inne. Intrygująco inne.

Supraśl sam w sobie w ogóle jest super intrygujący, bo są w nim budynki pozostawione przez byłych potentatów włókienniczych z Łodzi - Bucholtza i Zukera. Kiedy słuchałam "Ziemi obiecanej" Reymonta, pisał o Łodzi i jej fabrykantach. I niektórzy jeździli do Białegostoku robić interesy, bo mieli tam fabryki produkujące tekstylia na Rosję. Fabryki stały w Supraślu! Co prawda w czasie wojny zostały doszczętnie zburzone i nic po nich nie zostało, ale zostały ich domy - pałac Bucholtza i pałac Zukera i kilku innych - Jansena i Kleina. Niewiarygodne wydawało mi się to, że oni faktycznie prowadzili tam fabryki! Mieli tam posiadłości. Zazwyczaj książki są czystą fikcją, a tymczasem ta książka opisuje wiele autentycznych miejsc i osób.

Wracając do tego małego miasteczka. Kiedy ksiądz na ogłoszeniach parafialnych powiedział "w naszym mieście", to miał na myśli całe miasto, a nie tylko jedną parafię. To było dla mnie niepojęte. Jak w Lublinie ksiądz powie, że coś jest organizowane w Lublinie, to ma na myśli wycinek lublina, na przykład swoją parafię, a nie całe miasto od pierwszego do ostatniego domu. To miasto miała dwie parafie, co prawda, ale ksiądz mówił o festynie, który dotyczył wszystkich mieszkańców. Zbierali dla powodzian. Daliśmy datek, kupując za niego pyszną kiełbaskę z grila... Mniam!

W tym małym miasteczku były dwa kościoły. Jeden był post-ewangelicki, zaadoptowany na katolicki. Jeden z nich o pełnych godzinach wygrywał pozytywki z pieśniami kościelnymi. Oczywiście miasteczko było na tyle male, że było słychać tą pozytywkę w każdym jego zakątku. Niektóre te pieśni były bardzo znane i popularne, taka np. Barka, każdy to zna. Często się w kościele śpiewa i łatwo melodię rozpoznać. Ale o 21-szej grało Jezu, ufam Tobie. Mniej popularną pieśń i szczerze mówiąc to jakoś niespecjalnie mi znaną.

Ale najlepsza była jedna nastolatka. W naszym ostatnim dniu do kwatery przyjechała rodzina z Jeleniej Góry. Rany, co za wieśniaki, ale o tym osobno. Siedzieliśmy w pokoju z Łukaszem, pakując nasze manatki, kiedy na kościele pozytywka zaczęła wygrywać Jezu, ufam Tobie. Przemądrzała nastolatka szła z matko za naszym oknem komentując pozytywkę. I w pewnej chwili powiedziała:

- To chyba jakiś protestancki kościół, bo nie znam tej pieśni.

Pomijając wszystko inne, łącznie z faktem, ze sama jej nie rozpoznałam, ten komentarz wyjął mnie z kapci! Wybuchnęliśmy śmiechem, nie zwracając uwagi, że okno było otwarte.

Tak, tak dziecino. Na pewno protestancki. To był bardzo radosny akcent na nasz wyjazd, chociaż sam wyjazd został mało radośnie sprowokowany.